Этикаи касбӣ

 Кулли ӯҳдадориҳои муайян, қоидаҳо ва меъёрҳои рафториро меноманд, ки дар алоқамандӣ ва муносибатҳои байни коргарон дар раванди корӣ ба миён меоянд.

Ҷараёни ташаккули қобилиятҳои касбӣ дар байни кормандони ташкилот, ки бо роҳу усулҳои омӯзиши махсус ба даст оварда мешавад. Навъҳои асосии омӯзиши касбӣ: омӯзиш дар ҷойи кор ва берун аз ҷойи кор.

 Вохӯрии шахсони расмӣ (арбоби сиёсию давлатӣ, роҳбарон, мутахассисон, соҳибкорон ва дигарон) бо намояндаҳои расонаҳои хабарӣ бо мақсади ба аҳли ҷомеа расонидани маълумот доир ба масъалаҳои муҳим ба амал бароварда мешавад.

 Бо мақсади расонидани маълумот (даъват барои амалиёт, боваркунонӣ, огоҳсозӣ ва ғайра) ба шунавандагон садо медиҳад.

Муошират байни якчанд нафар ҳамкорон, ки бо мақсади ҳалли масъалаҳои муайяни корӣ ва ё барқарор кардани муносибатҳои касбӣ ба амал бароварда мешавад.

Воситаи алоқаи оперативӣ, ки барои осон ва зуд ҳал кардани муаммоҳои касбӣ мусоидат намуда, аз ҳар ду тараф қоидаҳои одоби гуфтугуи телефониро талаб менамояд (салом гуфтан. узрхоҳӣ намудан, сипосгузорӣ кардан ва ғайра).

Арзишҳо, муносибатҳо, меъёрҳои одобу ахлоқ, ки барои ташкилоти дахлдор хос мебошанд.

Калимаи юнонӣ буда, маънояш одат, таомул ва расму оин аст. Вайро чун истилоҳи илмӣ ба маънии таьлимот ё илми ахлоқ низ истифода мекунанд.

Илмест, ки дар бораи маҷмӯаи меъёр, принсип ва коидаҳои рафтори мутахиссис дар фаъолияти касбӣ сухан меронад.

Калимаи фаронсавӣ буда, маънояш тартиботи оддӣ аст. Дар забони тоҷикӣ он ба маънои одоби муошират истифода мешавад.