Этикаи касбӣ

Калимаи арабӣ буда, маънояш рафтору кирдор ва сират аст.

Қисми вақти тақвимӣ, ки барои истеҳсол ё иҷрои ҳаҷми дахлдори кор сарф карда мешавад.

Ҷадвали вақти корӣ, ки дар он корманд метавонад вақти корӣ, вақти оғоз ва ба анҷом расидани корро дар ҳудудҳои аз тарафи роҳбар (менеҷер) муқараркарда, барои худ муайян месозад.

Ҳуҷҷатест, ки вазифаҳои асосии истеҳсолиро, ки корманд уҳдадор аст иҷро кунад, муқаррар мекунад.

Ин намуди муайяни фаъолияти меҳнатӣ, ки аз шахс дониш ва таҷрибаи кориро талаб мекунанд.

         Меҳнате, ки барои ҳар як шахс дар шакли фаъолияти маҳдуд, ки тайёрии дахлдорро талаб мекунад, баромад мекунад.

Муносибати байниҳамдигарии одамонро дар фаъолияти касбӣ инъикос мекунад.

Ин пешниҳоди шакли хаттии арзишҳои этикӣ ва иҷтимоии корхона мебошанд, ки бо мақсади ба ҳар як коргар расонидани қоидаҳо ташкилот риоя мекунад.

Дастоварди башарӣ буда, фақат ба инсон хос аст. Ин ба одамон имкон медиҳад, ки дар шароитҳои мураккаб зиндагӣ намуда, сифатҳои одамиро нигоҳ доранд.

  Фаҳмишу эътимоди одам, маълумотнокӣ, андешаронии шахс мебошад. Ин маданият дар рафтори муносибатҳои башарӣ амалӣ мегардад. Муносибатҳои корӣ бояд тарзе ташкил карда шавад, ки ҳуқуқу арзишҳои дигар шахсонро поймол накунад.