Этикаи касбӣ

Калимаи арабӣ буда, маънояш рафтору кирдор ва сират аст.

Қисми вақти тақвимӣ, ки барои истеҳсол ё иҷрои ҳаҷми дахлдори кор сарф карда мешавад.

Ҷадвали вақти корӣ, ки дар он корманд метавонад вақти корӣ, вақти оғоз ва ба анҷом расидани корро дар ҳудудҳои аз тарафи роҳбар (менеҷер) муқараркарда, барои худ муайян месозад.

Ҳуҷҷатест, ки вазифаҳои асосии истеҳсолиро, ки корманд уҳдадор аст иҷро кунад, муқаррар мекунад.

Ин намуди муайяни фаъолияти меҳнатӣ, ки аз шахс дониш ва таҷрибаи кориро талаб мекунанд.

         Меҳнате, ки барои ҳар як шахс дар шакли фаъолияти маҳдуд, ки тайёрии дахлдорро талаб мекунад, баромад мекунад.

Муносибати байниҳамдигарии одамонро дар фаъолияти касбӣ инъикос мекунад.

Ин пешниҳоди шакли хаттии арзишҳои этикӣ ва иҷтимоии корхона мебошанд, ки бо мақсади ба ҳар як коргар расонидани қоидаҳо ташкилот риоя мекунад.

Дастоварди башарӣ буда, фақат ба инсон хос аст. Ин ба одамон имкон медиҳад, ки дар шароитҳои мураккаб зиндагӣ намуда, сифатҳои одамиро нигоҳ доранд.

  Фаҳмишу эътимоди одам, маълумотнокӣ, андешаронии шахс мебошад. Ин маданият дар рафтори муносибатҳои башарӣ амалӣ мегардад. Муносибатҳои корӣ бояд тарзе ташкил карда шавад, ки ҳуқуқу арзишҳои дигар шахсонро поймол накунад.

Ин сохта тавонистани системаҳои ташкилӣ, таъмини функсионалии онҳо, бо ёрии технологияи идоракунӣ ва техникаи ташкилӣ мебошад.

Миқдори муайяни ҳуҷҷатҳо, ки дар асоси илми муайяншудае, ки бояд ба менеҷер бирасанд.

Ҳуҷҷати мухтасар, ки якчанд масъалаҳои кориро дар бар гирифта, он байни шахсони ҳуқуқӣ ва масъул ба амал меояд.

Яке аз воситаҳои пурмаҳсул барои ҷалб кардани ҳампешагон ба ҷараёни қабули қарор, воситаи идораи зердастон дар минтақа ва ё муассисаи корӣ мебошад.

Дар масъалаҳои кори мубодилаи ақидаҳои ҳамкорон дар асоси коидаҳои муайян, ки бо иштироки якчанд нафар ба амал меояд.

Ин муносибати байни гурӯҳҳои гуногуни иҷтимоӣ, ки дар ҷомеа ба амал меояд.

 Ин баёни ақидаҳо, ки борои ҳалли ин ё он масъалаи корӣ равона карда мешавад.

Фаъолияти иҷтимоии корхона эътибори корхонаро дар назди ҷамъият ва соҳибкорон мебардорад ва барои банақшагирии стратегии ташкилот шароити хуб пайдо месозад.

 Намуди хаттии муошиpaт бо ҳамкорон, ки тавассути почта ва ё шабакаи интернат ба амал бароварда мешавад.

        Маҷмӯи қоида ва тартиботи муносибати байни одамон аст, ки дар муомилаи ҳарруза зоҳир мегардад.

 Кулли ӯҳдадориҳои муайян, қоидаҳо ва меъёрҳои рафториро меноманд, ки дар алоқамандӣ ва муносибатҳои байни коргарон дар раванди корӣ ба миён меоянд.

Ҷараёни ташаккули қобилиятҳои касбӣ дар байни кормандони ташкилот, ки бо роҳу усулҳои омӯзиши махсус ба даст оварда мешавад. Навъҳои асосии омӯзиши касбӣ: омӯзиш дар ҷойи кор ва берун аз ҷойи кор.

 Вохӯрии шахсони расмӣ (арбоби сиёсию давлатӣ, роҳбарон, мутахассисон, соҳибкорон ва дигарон) бо намояндаҳои расонаҳои хабарӣ бо мақсади ба аҳли ҷомеа расонидани маълумот доир ба масъалаҳои муҳим ба амал бароварда мешавад.

 Бо мақсади расонидани маълумот (даъват барои амалиёт, боваркунонӣ, огоҳсозӣ ва ғайра) ба шунавандагон садо медиҳад.

Муошират байни якчанд нафар ҳамкорон, ки бо мақсади ҳалли масъалаҳои муайяни корӣ ва ё барқарор кардани муносибатҳои касбӣ ба амал бароварда мешавад.

Воситаи алоқаи оперативӣ, ки барои осон ва зуд ҳал кардани муаммоҳои касбӣ мусоидат намуда, аз ҳар ду тараф қоидаҳои одоби гуфтугуи телефониро талаб менамояд (салом гуфтан. узрхоҳӣ намудан, сипосгузорӣ кардан ва ғайра).

Арзишҳо, муносибатҳо, меъёрҳои одобу ахлоқ, ки барои ташкилоти дахлдор хос мебошанд.

Калимаи юнонӣ буда, маънояш одат, таомул ва расму оин аст. Вайро чун истилоҳи илмӣ ба маънии таьлимот ё илми ахлоқ низ истифода мекунанд.

Илмест, ки дар бораи маҷмӯаи меъёр, принсип ва коидаҳои рафтори мутахиссис дар фаъолияти касбӣ сухан меронад.

Калимаи фаронсавӣ буда, маънояш тартиботи оддӣ аст. Дар забони тоҷикӣ он ба маънои одоби муошират истифода мешавад.